Μέγκιος

(κινεζικά Μενγκ K’ ο ή Μενγκ Τσε, εκλατινισμένος τύπος Mencius και εξελληνισμένος Μέγκιος, Τσόου, Σαντούνγκ 372 – 288 π.Χ.). Κινέζος φιλόσοφος. Ο εκλατινισμός του ονόματός του οφείλεται στους πρώτους ιησουίτες ιεραποστόλους που έφτασαν στην Κίνα. Οι λίγες πληροφορίες που σώζονται για τη ζωή του περιλαμβάνονται στο έργο που φέρει το όνομά του (Μενγκ Τσε), ένα από τα Τέσσερα Κλασικά Βιβλία (Σε Σοο) που αποτελούν βασική συλλογή του κομφουκιανικού κανόνα. Σε αυτό εκτίθενται υπό μορφή ανεκδότων πολλές από τις συνομιλίες του με τους Kινέζους φεουδάρχες και μερικές συζητήσεις με φιλοσόφους άλλων σχολών. Επίσης, πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Mέγκιο προέρχονται από βιογραφίες που εξαίρουν τη μορφή του. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και διδάχτηκε τον κομφουκιανισμό από τον εγγονό του τελευταίου. Σε ηλικία 40 ετών διορίστηκε υπουργός του κράτους Τσ’ι και αφοσιώθηκε για μια εικοσαετία στον δημόσιο βίο. Kατά την περίοδο εκείνη, ακολουθούμενος από πολυάριθμους μαθητές, επισκέφθηκε διάφορες χώρες της φεουδαρχικής Kίνας συζητώντας με τους φεουδάρχες τα πολιτικά και ηθικά προβλήματα, δηλαδή τις δύο βασικές αρχές του κομφουκιανισμού. Θεμελιώδης προϋπόθεση γι’ αυτόν αποτελούσαν οι τέσσερις αρετές που είναι σύμφυτες με τον άνθρωπο: η αγάπη προς τον πλησίον, η δικαιοσύνη, το αίσθημα του καλού και του κακού, καθώς και η θρησκευτικότητα. Tο έργο του διαιρείται σε επτά βιβλία, είναι γραμμένο σε ζωντανό ύφος και έχει μορφή διαλόγου, όπως συνηθιζόταν στα φιλοσοφικά έργα της αρχαιότητας. Πράγματι, κανένα από αυτά δεν παρουσιάζεται ως μια συστηματική πραγματεία σκέψης. H γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή, διαυγής και θεωρείται γενικά ως ένα από τα ωραιότερα δείγματα της υστεροαρχαϊκής κινεζικής. O M. ανέπτυξε τη σκέψη του Kομφούκιου, κάνοντάς την πιο αποδεκτή στην εποχή που έζησε. Δίκαια μπορεί να θεωρηθεί ως ο φιλόσοφος που, περισσότερο από κάθε άλλον, συνέβαλε στη διάδοση και στην επιτυχία του κομφουκιανισμού. Για τον λόγο αυτό, μερικοί Δυτικοί κριτικοί τον χαρακτηρίζουν «κομφουκιανό απόστολο Παύλο». Ένα από τα προβλήματα που απασχολούσαν περισσότερο τους Kινέζους φιλόσοφους του 4ου π.X. αι. υπήρξε το πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης. O M., αντίθετα από όσα υποστήριζαν άλλοι κομφουκιανοί, υπήρξε υπέρμαχος της άποψης ότι η φύση του ανθρώπου είναι κατά βάση αγαθή, αλλά διαφθείρεται από την κοινωνία και την επιδίωξη του κέρδους. Η καλλιέργεια μερικών αρετών, με κυριότερες τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη, καθώς και η μελέτη μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να ξαναβρεί την «καρδιά του ροδαλού παιδιού», δηλαδή την πρωτόγονη αθωότητα του βρέφους. Μολονότι λέγεται πως ο φιλόσοφος πέρασε τα τελευταία της ζωής του απομονωμένος και απογοητευμένος, η διάδοση του νέο-κομφουκιανισμού κατά τον 11ο αι. τον κατέστησε δεύτερο τη τάξει δάσκαλο μετά τον Κομφούκιο.